ห่วงใยในฝีพระหัตถ์

ทามกลางแสงแดดแผดจารอนจัด ผูหญิงกลุมหนึ่งเดินเท้าเปล่าจากหมู่บ้านของพวกเธอเพื่อ ไปยังแหล่งน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุด เป็นบ่อน้ำพุซึ่งห่างออกไปหลายไมล์ ภายในหมู่บ้านไม่มีน้ำสำหรับ อุปโภคบริโภคเหลืออยู่เลย ดังนั้นผู้หญิงเหล่านี้จึงต้องเสียเวลาเดินทางไปตักและนำน้ำกลับมาเพื่อใช้ในสำหรับดื่ม ปรุงอาหาร และซักล้าง แหล่งน้ำที่อยูใกล้ได้เหือดแห้งไปนานแล้ว หรือที่มีอยู่ก็ไม่สะอาดเพียงพอที่จะนำมาใช้ได้ ความยากจนข้นแค้นทำใหชาวบ้านต้องตัดโคนต้นไม้ในป่ารอบ ๆ บริเวณนั้นเพื่อนำไปขาย จะได้มีเงินสำหรับจับจ่ายใช้สอยซื้อสิ่งปัจจัยพื้นฐาน พวกผู้หญิงเดินไปตามถนนลูกรัง เท้าของพวกเธอเตะฝุ่นสีน้ำตาลแดงคลุงขณะเดินผ่านบ้านหลังคามุงจากและเรือกสวนไร่นาที่แห้งแล้ง ที่แนวต้นไม้ในระยะห่างออกไปนั้น มีควันไฟโพยพุงขึ้นมาจากเนินเขาที่ต้นไม้ถูกโคนและเผาเพื่อเตรียมพื้นที่สำหรับการเพาะปลูก สวนพื้นที่สองขางทางที่เป็นพื้นที่เพาะปลูกที่มีอยู่เดิม ณ บัดนี้ไม่ได้เป็นพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์มากพอที่จะทำให้ได้ผลผลิตทางการเกษตรอย่างเพียงพอต่อความจำเป็นในการบริโภคภายในชุมชนอีกต่อไป ครั้งหนึ่งในอดีตที่ผ่านมา ผู้หญิงในหมู่บ้านอาจเดินผ่านป่าดงที่เต็มไปด้วยต้นไม้ที่ขึ้นหนาแน่นเพื่อไปยังลำธารน้ำใสที่อยูใกล้บานของพวกเธอ แต่เนื่องจากความยากจน จึงทำใหพวกเขาตองพึ่งพาการทำไร่เลื่อนลอย ต้องทำการโค่นต้นไม้และเผาเพื่อจะได้มีพื้นที่เพาะปลูก ผลก็คือดินในพื้นที่เหล่านั้นแข็งและเต็มไปด้วยหิน หน้าดินถูกทำลายไปเนื่องจากไมมีรากไมทำหน้าที่ยึดหนาดินอีกต่อไป เมื่อฝนตกลงมา ไหล่เขาถูกน้ำชะล้างกัดเซาะจนเกิดการสึกกร่อน ก่อใหเกิดผลต่อเนื่องตามมาอีก คือโคลนถลม และน้ำท่วมฉับพลันซึ่งก่อให้เกิดมลภาวะของน้ำและทำความเสียหายแก่บ้านเรื่อนอย่างหนัก สำหรับผู้หญิงเหล่านี้ รวมถึงคนยากจนในอีกหลายพื้นที่ในโลกใบนี้ การเอาชีวิตรอดให้ได้ในแต่ละวันนั้นจำเป็นต้องพึ่งพาอาศัยดินและพื้นที่ทำกิน หากดินไม่มีความอุดมสมบูรณแล้วไซร้ ความยากจนก็จะยังคงตามหลอกหลอนพวกเขาอยู่ไม่มีวันหายอย่างแน่นอน